Zó Amerikaans!

Ik word weer rond een uur of 7 wakker, gelukkig alweer een stuk beter geslapen dan de nacht ervoor. Maar uitslapen zal denk ik nooit echt mijn ding worden. Zo rond een uur of 9 rijden we de camping af, op naar de Walmart die 20 km verderop zit. We moeten even wat boodschappen voor vandaag doen, weer niet teveel omdat we morgen geen gedoe willen bij de grensovergang met Canada. We hebben van tevoren gelukkig weer een boodschappenbriefje gemaakt, want wat zijn die winkels toch GROOT!

Als we aankomen bij de Walmart zien we ook mensen van de Amish aankomen, niet met een auto maar met paard en wagen zoals het bij hun “hoort”. Gisteren hadden we er ook al een aantal zien lopen bij de Niagara Falls, maar toevallig zien we ze nu aankomen rijden. Wij wisten toen nog niet dat we gedurende de dag heel veel verkeersborden tegen zullen komen die waarschuwen voor mensen met paard en wagen. Schijnbaar wonen er best veel Amish in dit gedeelte van Amerika, best bijzonder om te zien.

We halen in ieder geval bij de Walmart onze benodigde boodschappen en ook een houder voor mijn telefoon, de navigatie gaat hiermee toch beter dan met het Garmin systeem. De Garmin weigert tegen ons te praten hoeveel km we op een weg moeten rijden, lastig! Oh en leuk puntje over de boodschappen; we namen bier mee en volgens vaders moest hij vanwege zijn jonge uiterlijk zijn ID laten zien. We laten hem maar in die waan…

Als we de koffie op hebben starten we onze route richting Henderson wat het eindpunt zal zijn van de dag. We rijden eerst een heel stuk over de 20 naar Canandaigua, lopen hier wat rond en rijden vervolgens door naar Geneva. Beide steden liggen aan meren die behoren tot de Finger Lakes. Na Geneva vervolgen we de route over de 104B naar Oswego. Wat ons opvalt tijdens het rijden is dat alles er echt uitziet zoals op de tv. Overal staan grote ruime huizen, met lappen grond er omheen waar je bang van wordt. De huizen zijn veelal van hout op een betonnen fundering, ze zijn helaas niet allemaal even goed onderhouden. Het lijkt zelfs soms alsof mensen hun huis expres laten “vervallen” om in 1x alles weer nieuw neer te zetten. Ook hebben bijna alle huizen een veranda rondom het huis en staan er overal dure pick-up trucks.

En wat helemaal Amerikaans is zijn de schoolbussen die we overal rond zien rijden. Wanneer een schoolbus stopt maakt het niet uit op welke rijbaan je rijdt, je bent verplicht om te stoppen. Er gaan lichten knipperen en aan beide zijden van de bus klappen er stopborden uit, hierdoor kunnen kinderen eventueel veilig oversteken naar hun eigen huis.

Wat ook leuk is aan rijden in deze omgeving is dat je veel, ik herhaal, veel verschillende verkeersborden tegenkomt die te maken hebben met sneeuw of ijs. Zo word je continu gewaarschuwd voor overstekende sneeuwscooters of dat delen weg toch echt wel heel glad zijn als het heeft gevroren. Wij hopen dat we de komende 3 weken deze verkeersborden kunnen laten voor wat ze zijn…

Minder leuk is het aantal dierlijke verkeerslachtoffers. We herkennen ze niet allemaal, mogelijk zijn het wasbeertjes. Maar ook 2 overleden herten gezien, gelukkig ook een levend hert gezien, stak voor ons de weg over naar een lekkerder stukje gras.

De wegwijzing in Amerika is tot nu toe vrij simpel, een weg heeft een nummer en deze loopt van noord naar zuid of van oost naar west. Dus wanneer je op een kruising staat weet je al vrij snel en logisch welke kant je op moet, afhankelijk dus van waar je heen wilt! De wegen vandaag zijn vrij leeg en we komen zelden iemand tegen, behalve in de dorpen of stadjes die we tegenkomen. Hier is het ietsje drukker, maar gelukkig geen Toronto drukte.

Rond 17.00 uur komen we uiteindelijk aan op de camping. De camping ligt op Association Island wat behoort tot de 1000 islands. Het hele eiland is veranderd naar camping waardoor je vanaf elke plek mooi uitzicht hebt over Lake Ontario. We kiezen voor een plek vanwaar we de zonsondergang kunnen zien en installeren ons.

Op deze camping is het al ietsje drukker dan de afgelopen 2 campings, het zijn wel veelal enorm grote campers en caravan. Onze camper van 25 voet is eigenlijk elke keer de kleinste van het stel, alhoewel wij hem niet per se klein noemen… Ook merken we dat de sanitair gebouwen op de campings tot nu toe klein zijn, wij denken dat mensen veelal de faciliteiten van de campers zullen gebruiken. Tja daar zijn ze immers groot genoeg voor…

De mensen hier zijn ook weer uiterst vriendelijk en iedereen die je spreekt wil graag weten waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat. Leuk om te zien hoe vriendelijk en gastvrij iedereen hier is. Morgen zullen we Amerika verlaten en gaan naar Ottawa!