Peggy's Cove

We hadden gelezen dat Kejimkujik National Park een plek is waar je haast geen lichtvervuiling hebt en dus een goede plek is om de sterren te bekijken, nou ik kan je vertellen dat we dat gisteren goed konden merken. Toen we tanden gingen poetsen was het gigantisch donker op de camping, er zijn geen lantaarnpalen o.i.d. dus je zag alleen hier en daar een klein kampvuurtje. We hoorden alleen het geluid van de dieren om ons heen, verder was het erg stil. Door de vele bomen konden wij alleen niet de sterren bekijken. Maar je snapt wel dat we er vannacht ook niet zomaar eventjes uit zijn gegaan, want de combinatie ontzéttend donker en wilde dieren…

Het is vannacht gaan regenen en als we vanmorgen wakker worden regent het nog steeds. De weersveranderingen zijn elke keer heel groot. Zo heb je regen en zo heb je stralend mooi weer, per uur kan dit zelfs nog verschillen.

We rijden op het normale tijdstip de camping af in de richting van Merrymakedge naar het Indianen monument. Als we hier aankomen is dit eigenlijk een grote deceptie, het is niet meer dan een steen waarop staat dat de Indianen hier hebben geleefd. Wel is daarachter nog een groot gebied waar je niet mag komen, in dit gedeelde kunnen nog sporen gevonden worden van de originele bewoners en laten ze graag in die staat. Iets verderop staat een wigwam nagebouwd, wij denken dat er in de zomer hier voornamelijk kinderactiviteiten worden georganiseerd. Wij hadden gehoopt dat er meer over de geschiedenis en het leven van de Indianen toentertijd te zien of lezen zou zijn, maar helaas dit is nergens terug te vinden.

We verlaten deze plek en rijden naar het Visitor Centre, we gebruiken hier de wifi om het reisverslag te kunnen uploaden en drinken meteen een bak koffie. Hierna stellen we de navigatie in op Peggy’s Cove, wat bekend staat als een van de meest gefotografeerde plekken van Atlantisch Canada.

Onderweg komen we nog langs het plaatsje Lunenburg, welk plaatsje ooit Duits is geweest. We rijden hier even doorheen en vinden dat je hier maar weinig nog van terugziet. Inmiddels is het wel al lunchtijd, dus een prima locatie om even een broodje te eten waarna we onze route vervolgen.

Zo rond half 3 komen we uiteindelijk aan bij Peggy’s Cove, maar voordat je hier überhaupt aankomt moet je over een 25 kilometerlange kronkelweg. Er is geen andere weg die hier naartoe leidt en dus ook geen andere weg waarover je terug kan. Je rijdt hierbij continu langs het water en door kleine dorpjes, elk dorpje heeft uiteraard een haventje. En de huizen waar we langskomen zijn weer niet van het meest kleine formaat.

Uiteindelijk komen we aan bij de parkeerplaats van Peggy’s Cove, vanaf hier moet je nog een klein stukje doorlopen naar de vuurtoren. De vuurtoren staat bovenop enorme rotsen en je ziet hem al van verre staan. We zien alleen ook meteen dat het klopt wat de boekjes zeggen; het is er druk! Het is een opgave om de vuurtoren op de foto te zetten zonder dat er allemaal mensen op staan. Bussenvol toeristen worden bovenop de berg afgezet, waaronder ook veel Chinezen/Japanners. Mijn broer heeft wel eens wat te zeggen gehad over dit type toeristen en ook hier wordt het weer waargemaakt. Óveral tig foto’s maken in verschillende poses en in verschillende samenstellingen van mensen. Blijft best een belevenis om te zien…

Wij lopen om de vuurtoren heen en klimmen hier en daar naar wat verschillende rotsen, het waait hier op de rotsen gigantisch hard. En dat in combinatie met het minder goede weer maakt dat het soms best fris is. Ondertussen spotten we nog een zeehond die langs de kust komt zwemmen, daar hadden we niet op gerekend dus erg leuk! We wachten nog even om te zien of het toch nog zal lukken om een foto te maken van de vuurtoren zonder de vele toeristen, maar na een tijdje geven we het op. Het gaat op dit tijdstip écht niet meer lukken. De vuurtoren staat overigens wel aan, maar kan je niet betreden. Dus ook hier konden we niet bovenop even het uitzicht bekijken.

Na het bezoek aan de vuurtoren doen we even een kopje thee en rijden we richting de camping. De camping is vanaf hier nog 40 minuten rijden, waarbij we de eerste 25 kilometer natuurlijk de weg terug moeten volgen die we heen ook al hebben gereden… We rijden naar Woodhaven Campground, eenmaal aangekomen hebben we mazzel. Er is nog plek voor ons, maar vanaf de 27e zitten ze helemaal volgeboekt. Ach voor ons geen probleem, wij blijven maar een nachtje.

Morgen hoeven we vanaf deze plek maar een klein half uurtje te rijden naar Cruise America waar we onze camper in moeten leveren. Voor 11 uur moet hij ingeleverd zijn, moeten we nu dus makkelijk redden! Vanavond staat voor ons in het teken van de koffer inpakken zodat we dat morgenochtend niet hoeven te doen. Morgen nog een dagje in Halifax en dan woensdag  gaan we écht naar huis…