P.E.I. & Cape Jouriman

​Afgelopen nacht heeft het weer geregend, maar als we wakker worden is het droog. De wind is nog erg fris, maar de zon doet zijn best om door de wolken te komen. We vertrekken rond kwart over 9 in de richting van Charlottetown.

Charlottetown is de hoofdstad van P.E.I. en ligt zo’n beetje in het centrum van het gehele eiland. Het stadje heeft een klein centrum en een leuk haventje. Het stadje is opgebouwd, zoals volgens mij elke stad in de VS en Canada, volgens een rasterpatroon. Wel handig, want je raakt op zo’n manier niet zo snel de weg kwijt. We parkeren de camper in de buurt van de haven, hier is een grote betaalde parkeerplaats en kunnen we makkelijk de camper kwijt.

We lopen in de richting van het centrum, blij toe dat we een kaartje hebben meegenomen bij de camping van gisteren. De huizen in de straten zijn weer veelal van hout en zijn in sommige straten ook vrolijk gekleurd. Het geeft een leuk gezicht! We zien voor het eerst in ook een aantal leuke kleine winkeltjes, geen grote namen of winkels waar wij graag naar binnen zouden willen. We vermoeden dat mensen toch eerder naar de grote malls gaan die ongeveer elke stad wel heeft.

Charlottetown mag dan wel niet zo heel groot zijn qua centrum, maar toch heeft het zo’n 10 verschillende kerken. Elk natuurlijk met het eigen geloof, maar wij verbazen ons over de hoeveelheid kerken die bij elkaar zitten in een lange straat. Inmiddels is de zon al meer gaan schijnen en wordt de lange broek te warm, straks toch maar weer de korte broek aan.

We brengen een bezoek aan de St. Dunstan’s Basilica, welke voor ons de eerste kerk is met zwartgekleurde torentjes i.p.v. zilveren. Het is een lichte kerk welke bovenin grote ramen heeft waar het licht doorheen valt. Er zijn vele grote glas in lood ramen die veelal ook eer betonen aan een overleden familie.

Na ons kerkbezoek vervolgen we onze wandeling door de stad, het is een leuk klein centrum om doorheen te lopen. Zo tegen half 12 zijn we terug bij de camper na ook nog even in het haventje te hebben gekeken. Hier hebben we nog een bijzonder soort kwallen zien zwemmen, heel diep donkerrood gekleurde kwallen. Zou dit komen door het water…?

Na een bakje koffie vervolgen we onze route over P.E.I. langzaamaan richting de brug. We rijden weer langs vele verschillende boerderijen, blijft toch gek dat rode grond, en langs verschillende watertjes. Welke ook veelal weer droger staan i.v.m. het getij, het is namelijk rond deze tijd eb.

Wanneer we bij de brug aankomen moeten we even onze overtocht betalen, $47. En als we de brug oprijden zien we op het elektronische informatiebord dat er 4 km verderop een voertuig stil staat. Handig geregeld wel van die Canadezen, over de gehele brug hangt er over de zoveel meter een verkeerslicht met daaronder een elektronisch bord wat aangeeft hoe hard je mag. Dus wanneer wij het stilstaande voertuig naderen wordt de aangegeven snelheid lager en beginnen de verkeerslichten te knipperen, handig! Het stilstaande voertuig blijkt een camper te zijn met een lekke band. Een lekke band is natuurlijk altijd balen, maar op zo’n plek is het helemaal rot…

Als we het einde van de brug naderen zien we links opeens een vuurtoren staan, na de brug nemen we dan ook meteen de afslag op zoek naar de vuurtoren! En we moeten even een broodje eten, maar hé dat is bijzaak. Het stuk waar de vuurtoren staat heet Cape Jouriman en er is een wandeltocht gemaakt richting de vuurtoren, het is een wandelingetje van ongeveer een kilometer. We lopen die kant op en wanneer we bij de vuurtoren aankomen blijkt het een gloednieuwe te zijn. Je kunt de fundering van de oude vuurtoren nog zien, hij is wel gesloten dus we kunnen weer niet naar boven. Het is een mooie vuurtoren om te zien en ons valt op dat alle vuurtorens hier in de omgeving allemaal wit zijn met een rood accent.

Bij het informatiepunt komen we te weten dat het inderdaad een nieuwe vuurtoren is, om precies te zijn is dit de derde die er staat. Vanuit het thuisfront kregen we ook een foto die op Google staat en dan ziet de vuurtoren er inderdaad nog heel anders uit… Door de sterke stroming spoelt er elk jaar veel grond weg vanaf de kustlijn, dus om de zoveel jaar moet er een nieuwe vuurtoren worden gebouwd. Ze willen namelijk niet dat de vuurtoren steeds schever zakt en dan het water in verdwijnt, gek hè?

Na onze wandeling vervolgen we met de camper onze route in de richting van de camping, welke vlak voor het plaatsje Truro zal zijn. We rijden over allerlei kleine weggetjes langs de kust totdat we écht landinwaarts moeten. We rijden langs vele kleine watertjes, sloten, riviertjes en moerassen. Ook hier is water roodgekleurd, precies zoals de klei die eronder is. Het blijft een maf gezicht.

Onderweg doen we even voor een aantal dagen boodschappen waarna we de 4 oprijden. Op deze weg worden we gewaarschuwd voor overwaaiende sneeuw, wij hopen toch écht dat we hier geen last van zullen hebben. We rijden voorbij een aantal skiresorts en zien vanaf de weg de skiliften en -pistes.

Na zo’n 30 kilometer rijden komen we aan bij de camping, ook op deze camping zijn er veel seizoen plaatsen. En uiteraard zijn we weer de kleinste van het gehele stel! De gemiddelde caravan is ook hier een meter of 9 en overal waar je komt rijdt iedereen met een grote dikke truck. Gisteren klaagde een lokale Canadees nog dat hij de benzine zo duur vindt. We hebben hem maar even verteld wat benzine in Nederland kost, de auto’s hier rijden dan wel weer vele malen minder zuinig. Dus dat weegt dan weer een soort van tegen elkaar op.

We genieten nog even lekker van het zonnetje en gaan morgen weer verder op avontuur. Vandaag over een week zijn we alweer thuis, nog maar 4 hele dagen rondtoeren met de camper. Dinsdag moeten we hem voor 11.00 uur inleveren en woensdag nemen we het vliegtuig naar Nederland. Ergens lijkt het nog heel ver weg, maar het is al bijna zover….

​Pssssst.... Er zijn weer een aantal nieuwe foto's te vinden, helaas nog niet helemaal up-to-date, maar dat krijg je wanneer rond 20.30 uur opeens iedereen op de wifi wil ;-)