Het rode water...

Vanmorgen toen we wakker werden scheen de zon weer, wel was het zoals elke ochtend nog erg fris. Dat valt ons wel op hier, het koelt enorm hard af ’s avonds en ’s nachts. Maar hé dat slaapt wel stukken beter dan enorme hitte, dus we klagen niet.

Ons eerste reisdoel van vanochtend is het Victoria Park in Truro. In dit park stroomt de Lepper-Brook rivier in een kloof. In het park zijn wandelroutes gemaakt rondom dit riviertje die allemaal leiden naar twee grotere watervallen; Waddel & Joseph Howe Falls. We hebben geen echt adres, maar de Here we go app snapt Victoria Park en vertelt ons dat het ongeveer 40 minuten rijden is.

We proberen eerst op de camping nog om onze propaanfles te laten vullen, lukt helaas niet want ze hebben het juiste koppelstuk niet. De campingbeheerder vertelt ons waar het ons wel zal lukken, zo’n kleine 4 kilometer verderop. Gelukkig zit dit op onze route dus we hoeven ook nog eens niet om te rijden. Bij het juiste benzinestation laten we het propaan bijvullen, niet omdat het vol is maar omdat het in het huurcontract staat. Er staat hierop precies aangegeven welke hoeveelheid propaan en welke hoeveelheid benzine er in de camper moet zitten. Als je de camper aanlevert met te weinig dan krijg je een boete, hebben we liever niet. En aangezien je maar weinig propaan gebruikt laten we het nu maar vast vullen.

Na het aanvullen vervolgen we onze route naar Victoria Park, de navigatie leidt ons om de stad heen en we lijken in een soort buitenwijk terecht te komen. Wij zien nog niet hoe daar ergens in de buurt zo’n groot park moet zitten, maar we rijden stug door. Wanneer we op een gegeven moment een hoek omdraaien zien we opeens een grote parkeerplaats bij de ingang van het park. Verrassing!

We parkeren de camper, drinken een bakje koffie en gaan aan de wandel. Het is ongeveer een kilometer lopen naar de watervallen. De route gaat langs een klein riviertje die meerdere stroomversnellingen bevat. Wat ons opvalt is de berg waar we continu langslopen, er groeien veel bomen op en wij vragen ons af hoe die blijven staan. De berg lijkt namelijk een grote rots en volgens mij kunnen bomen daar iets minder goed in wortelen, maar hé ze staan er dus het lukt ze toch.

Via een klein bruggetje komen we uiteindelijk bij de eerste waterval uit; Joseph Howe Falls. Deze waterval doet me sterk denken aan sommige watervallen die we in Noorwegen hebben gezien. Vanuit een groter water beginnen en dan ontspringen in verschillende kleine watervalletjes, erg mooi om te zien! Je kunt erg dicht bij de waterval komen via een trappetje naar beneden. Natuurlijk niet zo indrukwekkend als Niagara Falls, maar hij is wel in erg mooi in een mooie omgeving. In het watertje voor de waterval zwemt er zelfs een hond, lekker verfrissend!

Na de nodige foto’s lopen we verder in de richting van de volgende waterval, alleen moeten we om daar te komen eerst een houten trap op. Om daarna via een loopplank die langs de rotswand is gemaakt bij de waterval te komen. We overwinnen even onze hoogtevrees en gaan tóch die kant op. De Waddel Falls voedt de Joseph Howe Falls en is iets lager, we lopen dit keer niet naar beneden. Er is namelijk een groep jongeren in bikini die het water ingaat, kan gewoon…

We lopen door het park weer de kilometer terug naar de camper en voeren daar het adres in van de camping, die is zo’n 2 uur rijden. Wanneer we weggaan moeten we al vrij snel voor een spoorovergang stil staan, we zijn er al over velen gereden maar nog nooit hebben we een trein gezien. En nu is het alsof onze gebeden zijn verhoort, want de trein is gigantisch lang! Het is een vrachttrein vol met auto’s, dat kunnen we net aan zien door de silhouetten die we kunnen onderscheiden via de  perforatiegaten in de zijkanten. We hebben niet geteld hoeveel wagons we voorbij hebben zien komen, maar het zijn er veel! En continu hoor je de bel van de spoorovergang gaan, op een gegeven moment klinkt het bijna alsof hij zelf moe wordt van het klingelen.

De route vandaag en morgen ook, zal ons leiden langs de kust van de Fundy baai. We weten inmiddels wel al dat deze baai bekend staat om zijn rode rivierklei en water, maar ook om zijn enorm grote getijdeverschillen. We rijden vandaag dan ook langs vele watertjes die vrij droog zijn, wel kan je goed zien tot waar het water staat als het vloed is. De klei glinstert je namelijk tegemoet door het felle zonnetje. We komen vandaag ook veel Lupines tegen langs de weg, gewoon in het wild. Witte, paarse, roze…

De camping die we op het oog hebben is bij Evangeline Beach in de buurt, als het goed is ligt de camping bij het water of is het strand dichtbij. Wanneer we aankomen blijkt het het tweede. En we hebben mazzel! De plek die we toegewezen krijgen is vlakbij de strandopgang. Bij de receptie hebben ze informatie hangen over de getijden, het blijkt dat wanneer wij aangekomen zijn het water op z’n laagst is. Dat is op dat moment zo’n 1.64 meter, vanavond om 21.34 uur zal het op het hoogst zijn en dat is bijna 14 meter. We besluiten vroeg te eten, want dan kan ik daarna gewapend met mijn telefoon (voor Timelapses), fototoestel incl. statiefje (om elke 15 minuten een foto te maken van hetzelfde punt), boek (vermaak) en een stoel (want logisch). Oh en later voegen we daar nog muggenspray aan toe, want er zitten vrij veel muggen…

Voor het eten nemen we even een kijkje bij het water, het is inderdaad vrij droog in de baai en het is een grote modderige vlakte. Als je bij het water wilt komen moet je weer dik een kilometer lopen. We genieten deze middag nog lekker van het zonnetje op de camping. Rond een uur of 6 wandel ik met de rugzak op mijn rug richting het water. Ik installeer mijn fototoestel op een punt en zet mijn telefoon op een net wat ander punt.

Ik heb besloten om elk kwartier een foto te maken met mijn fototoestel zodat je goed kan zien hoe het water opkomt in een kwartier tijd. In de paar uur dat we bij het water zitten zien we verschillende mensen komen en gaan. Wandelen op het strand, kinderen die in het water spelen, mensen die hun hond uit laten. Het is nog vrij bedrijvig op het strandje.

Het is een bizar gezicht hoe snel het water omhoog komt. In het begin lijkt het water nog kalm en komt het wat langzamer omhoog, maar op een gegeven moment begint het water meer te golven en lijkt het sneller op te komen. Zo binnen 3 uur tijd zien we het voor onze ogen vloed worden.

Helaas begint met het ondergaan van de zon ook de periode dat er meer muggen komen, we wachten niet meer op het hoogste punt van het water. Het strand is namelijk inmiddels allang verdwenen en écht goed zien hoe hoog het water komt doe je niet meer. We wachten wel nog op de zon die achter de bergen zal verdwijnen en lopen dan in de richting van de camper. Thee hebben we aan het strand gedronken, straks nog even een potje kaarten en de dag is alweer voorbij…

Morgen gaan we naar Digby rijden, we hebben een camping gevonden op een klein schiereilandje. Misschien dat we vanaf daar nog wat (wal)vis voorbij zien gaan…