Houston, we have lost an hour…

​Even een technische sidenote...
​Na veel gedoe is het me gelukt om het verslag van vandaag en de afgelopen twee dagen te uploaden. Helaas is de wifi kwaliteit dermate langzaam dat het me niet lukt om foto's online te zetten. Google dus vooral waar ze zijn geweest of heb geduld totdat we ze wél kunnen delen... ;-)

Vanmorgen rijden we zo rond een uur of 9 de camping af in de richting van Les Escoumins waar de pont vandaan vertrekt die ons naar Trois-Pistoles zal brengen. Als we in de richting van de pont komen rijden we door een klein stukje dorp wat deels nog Indiaans is, we kunnen dit terugzien op o.a. de verkeersborden. Er staat nu op het stopbord NAKAI en eronder ARRÊT, grappig om te zien dat je zo af en toe toch nog iets terugziet van Canada z’n eerste bewoners.

Als we om half 10 bij de pont aankomen zien we verder nog niemand, de mannen van de boot zijn op de boot aan het werk. We zien alleen niks gebeuren wat erop zou kunnen duiden dat de boot binnenkort een keer zal vertrekken. Ik loop even naar het informatiebord en zie daar staan dat de eerste boot vertrekt om 13.30 uur… Een van de mannen loopt op ons af en vertelt ons nogmaals dat dan inderdaad de boot pas vertrekt, dit heeft te maken met de getijden. Het is nu ontzéttend eb en tja dan kan hij niet varen. Hier hadden we natuurlijk niet op gerekend, maar er is geen andere optie dan wachten. Er zijn wel meerdere oversteekplaatsen, maar ook daar zullen ze last hebben van de getijden. En weer helemaal terugrijden vinden we al helemaal geen optie…

We maken van de nood dus maar een deugd en gaan eerst boodschappen doen in het dorp. Na de boodschappen rijden we terug naar waar de boot zal vertrekken en parkeren we onszelf in de zon met een bakje koffie/chocomel. We hebben uitzicht over de St. Lawrence rivier en turen het water af of we nu dan toevallig nog wat moois voorbij zullen zien gaan.

Helaas is de wind wel fris en hebben we vandaag de lange broek maar aan gedaan, zeker voor op de boot. Maar het zonnetje en het mooie uitzicht maakt een hoop goed. Op een gegeven moment zien we toch wel wat beweging in het water, wat het precies is zien we moeilijk maar dat het groter is dan een gewone vis is zeker. We zien een vin af en toe boven water komen.  

Rond een uur of half 12 komt de plaatselijke Sjonnie ons vertellen dat we de camper moeten verzetten, we hebben geen idee waarom maar we doen het maar. Ook een andere camper is al naar de zijkant verhuisd en wij moeten daarnaast gaan staan. De meneer denkt dat we niet achteruit in kunnen parkeren en vertelt bijna per centimeter die je achteruit gaat hoe je banden moeten staan. Stiekem moeten we er wel om lachen…

Even later moeten we ons weer bij hem melden, we krijgen namelijk een ticket voor de boot. Hoe lang we zijn? 25 voet meneer! Hij moet het in meters weten en pakt dus zijn rolmaat erbij, wij hem vasthouden aan het begin en hij loopt naar het einde. We krijgen een ticket die we binnen tijdens de overtocht moeten betalen. Ook draait hij dan meteen al de gaskraan dicht, tja kan maar gebeurt zijn?

Ondertussen verzamelen steeds meer auto’s zich tussen opstellijnen voor de boot en Sjonnie is elke keer heel druk waar iedereen moet staan. En vooral ook hoeveel iemand nog naar voren moet rijden, wij verwachten dat hij binnen een x aantal jaar vast last heeft van zijn hart. Hij maakt namelijk een heleboel drukt om helemaal niks…

Om 12.45 uur beginnen ze al met auto’s de boot op te laten rijden, de andere camper mag als eerste. Vinden wij in eerste instantie stom, want wij waren er als eerste! Ook mogen er al een heel aantal auto’s de boot op, maar wij moeten nog steeds wachten. Op een gegeven moment beginnen we ons een beetje af te vragen of we nog wel mee kunnen, maar na navraag te hebben gedaan blijkt dit geen probleem te moeten zijn. Om 13.00 uur staan alle auto’s al op de boot en staan alleen wij nog op de wal.

We zien steeds beter dat het vloed begint te worden en dat de boot hoger komt te liggen. Het wordt alsmaar later en er worden nog twee auto’s de boot opgelaten die aan zijn komen rijden. Uiteindelijk mogen we dan om 13.28 uur dan de boot op, gelukkig passen we er nog bij! Er had voor ons zelfs nog een auto kunnen staan, maar tja die was er niet.

Tijdens de overtocht mag je niet in je auto of camper blijven zitten, dus we nemen een tas mee en gaan boven op het dek zitten. Aan de voorzijde van het dek kun je zitten op boxen waar de reddingsvesten inzitten en hiervoor staan er glazen panelen, we zitten dus in de zon uit de wind. TOP! De overtocht is 28 kilometer en zal ongeveer 1,5 uur gaan duren, wij hopen onderweg nog wat moois tegen te komen…

Als we eenmaal aan het varen zijn betalen we eerst de boottocht, welke best een flinke prijs heeft. De Sjonnie van het betalen geeft eerst aan dat we $200 moeten betalen, wij schrikken ervan en vragen hoe deze prijs is opgebouwd. We zien dat hij 7,6 m heeft gerekend, maar wij zijn in de veronderstelling dat de camper net wat kleiner is dan dat. Sjonnie bekijkt de lengte die is opgemeten en maakt van de 6 een 5, hierdoor gaat er $50 van de prijs af (niet doorvertellen hè?). Of je nou 140 of 90 moet betalen voor alleen je camper, scheelt toch weer…

De eerste drie kwartier van de overtocht zijn nog niet heel spannend, totdat de kapitein omroept dat we deze overtocht op zoek gingen naar beluga's en dat dit is gelukt! Aan de voorkant van de boot en dan de stuurboord kant zijn er een heel aantal te zien. Iedereen verplaatst zich dan ook meteen naar deze plek. En ja hoor! Daar zien we ze gaan! In groepjes zien we ze voorbij zwemmen in de verte. Des te langer we kijken hoe meer we ze zien, wat een gaaf gezicht! Heel andere beesten dan die we gisteren en vanmorgen vanaf het bankje gezien hebben. De echte grote walvissen zien we tijdens deze overtocht dus ook niet, maar deze kleinere witte walvissen pakken ze ons niet meer af!

Na een kleine 1,5 uur varen komen we aan in Trois-Pistoles en is het nog zo’n 2,5 uur rijden naar de camping in Edmundston. We merken meteen dat het landschap hier weer ander is dan aan de andere kant van de rivier, het lijkt allemaal wat glooiender en minder hoog. Toch komen we nog een aantal afdalingen tegen van ergens tussen de 8 en 12%, maar gelukkig een stuk minder vaak dan gisteren.

We rijden eerst de 293 af, om de 232 op te gaan de Route des Frontières. Deze gaat op een gegeven moment over in de 120 die langs de St. John rivier loopt. Het leuke aan deze rivier is dat in het midden ervan de grensovergang naar Amerika ligt, om precies te zijn de staat Maine. Als we New Brunswick binnenrijden is het eerste gedeelde nog half Engels en half Frans, maar het Franstalige gaat steeds meer weg en het Engelstalige blijft over. Daar kunnen wij ons beter mee redden.

Op een gegeven moment zien we dat onze aankomsttijd van 18.10 naar 19.10 is veranderd, eerst snappen we niet goed waarom. Maar als ik op mijn telefoon kijk zie ik dat de tijd is verschoten, ha! Hier gingen we dus opeens dat uur verliezen, we zijn dus in de volgende tijdzone. Nu is het tijdsverschil met Nederland nog “maar” 5 uur i.p.v. 6 uur.

We rijden naar Riverside RV park & campground, als we aankomen zien we dat er geen receptie is maar dat je je moet melden bij de park host op site 34. Wij hebben natuurlijk geen idee waar site 34 is, maar er staat keurig met bordjes aangegeven waar je heen moet. Als we daar aankomen worden we verwelkomd door Shirley en Bill. Shirley vertelt ons waar we alles kunnen vinden op de camping en Bill brengt ons even later naar onze plek. Deze mensen zijn echt enorm vriendelijk waardoor je je meteen helemaal welkom voelt op de camping. Het is alleen niet echt een camping, maar echt RV park wat ingericht is op full hook-ups. Er is dus welgeteld 1 sanitair gebouw, maar deze is zo ingericht dat je het gevoel hebt dat je thuis in je badkamer bent. Voor deze komende nacht is dat dus helemaal prima!

En nu met dat uur tijdsverschil is het opeens al 21.30 uur als ik dit verhaal afmaak en hebben we nog maar een kort avondje te gaan. Morgen misschien weer even klein beetje wennen aan dat uurtje wat opeens weg is…