138 Est; Wat omhoog gaat, gaat ook een keer omlaag…

Als we vanmorgen wakker worden merken we dat het zonnetje weer schijnt, wel is het nog wat frisjes maar we hebben goede moed! We doen vanmorgen ietsje rustiger aan waardoor we rond half 10 de camping afrijden. Onze eerste stop is Parc de la Chute Montmorency! Chute Montmorency  is een waterval zo’n 7 km bij Québec vandaan, hij is zo’n 30 meter hoger dan de Niagara Falls en dit feit is dan ook óveral te lezen. De waterval ontstaat doordat de rivier Montmorency zicht in de St. Lawrence rivier stort.

We moeten eerst weer Pont de Québec over, we hebben weer voor deze gekozen nadat we bij ons bezoek aan Québec gisteren hebben gezien dat de nieuwere brug vele malen drukker is. Na een klein uurtje rijden komen we aan bij het park, helaas moet je wel voor het parkeren betalen maar dat is niet anders. Als je naar binnen rijdt kom je eerst langs een andere waterval; de la Dame Blanche. We parkeren de camper en lopen in de richting van de ingang, want om bij de waterval te komen moet je eerst langs een toeristische entree. Toeristisch als in dat je er souvenirs kunt kopen, bakkie koffie kan doen en hier is ook het station van de kabelbaan die je naar boven kan brengen.

Wij lopen over een brug in de richting van de waterval, als dit onze eerste waterval was geweest van de vakantie hadden we hem zeker indrukwekkend gevonden. Want ja er komt een hoop water naar beneden en ja hij is groot, maar wanneer je op dag 2 van je vakantie de Niagara Falls al hebt gezien is dit toch maar een kleintje…

Je kunt ervoor kiezen om aan de rechterkant via een trappenstelsel naar boven te lopen. De heldheftige onder ons heeft zich gewaagd tot aan het eerste level en degenen die iets minder heldhaftig zijn bleven toch maar beneden. Je snapt dat ondergetekende bij de tweede lichting hoorde… Het trappenstelsel is namelijk langs een bergwand gemaakt, bestaat uit meerdere etages die aan elkaar gelinkt zijn. Ik keek naar boven en dacht; “Nee, dit wordt hem écht niet…” Ook vanaf beneden is de kracht van de waterval goed te voelen en kan je duidelijk zien tot hoe ver de nevel reikt. Het is zeker een waterval die je gezien moet hebben als je in de buurt bent, maar zorg dan wel dat je hem bezoekt voordat je naar Niagara Falls gaat.

Na een rondje te hebben gedaan vervolgen we onze route, we zullen vandaag de 138 Est gaan volgen. Want ook al is Québec Franstalig, de verkeersborden zijn wel volgens hetzelfde principe. De 138 gaat in de richting Ouest of Est (west of oost), wij volgen dus de oostelijke richting.

Na een kleine 20 kilometer rijden komen we bij onze tweede stop aan van de dag; Sainte-Anne-de-Beaupré. Dit is een van de meest gewijde plaatsen van Canada, waar sinds de 17e eeuw ongeveer een kerk staat die gebouwd is ter ere van de H. Anna, beschermheilige van de drenkelingen. De kerk heet de Basilique Ste-Anne-de-Beaupré en is er zeker een die je bezocht wilt hebben als je in de buurt bent.

De kerk bevat vele mozaïekpatronen, van in de vloer tot aan de muur en op het plafond. Richting het altaar bevat het veel goud en roze waardoor het in dit gedeelte heel licht lijkt door reflecties van de zon die via de ramen naar binnen komt. In de basiliek staat ook een getrouwe kopie van de Pièta van Michelangelo waarvan het origineel in de St. Pieter in Rome staat. Het is een indrukwekkend geheel om te zien en als dat dan nog niet alles is, blijkt dat er onder de kerk nog verschillende kapellen zitten; een kerk onder een kerk… Met alle kerken die we hebben bezocht hebben we dit nog nooit eerder gezien. Op het informatiebord kunnen we zien dat er dagelijks zo’n 7 verschillende missen gehouden worden, waarbij verschillende kapellen staan aangegeven.

Na het bezoek aan dit plaatsje vervolgen we de 138 Est, nog niet wetende wat ons te wachten staat…

Als we deze weg opdraaien begint het landschap om ons heen te veranderen, waar we eerder nog niet echt bergen hebben gezien zien we deze nu steeds meer. De weg begint ook steeds meer te kronkelen. We komen langs verschillende skioorden en kunnen op de bergen zien waar de pistes in de winter zijn. Diepe  dalen laten we soms achter ons en tja, wat omhoog gaat moet ook eens naar beneden. Dalingen van 10-12% komen we regelmatig tegen, waarbij de daling in soms maar een paar honderd meter gebeurt. De oren vinden deze snelle dalingen niet fijn en we kauwen heel wat kauwgom weg.

Wat we ook voor het eerst zien zijn paniek-rem locaties, mochten je remmen het niet helemaal kunnen volhouden kun je hierheen. Je rijdt dan eerst over een stuk rood/wit geblokte weg, dan het grind in om daarna de luchtkussens in te rijden. Helemaal top is dat natuurlijk niet voor je auto, maar hé je staat dan tenminste wel stil! En dat lijkt me best prettig als je remmen niet willen werken…

Als we de weg vervolgen blijft hij zich door kronkelen, soms kunnen we op de top haast niet zien dat er daarna ook nog weg is. En er zijn momenten dat we kilometers ver kunnen kijken en precies weten waar we straks zullen rijden; “Oh ja, zo hoog rijden we straks…” Laten we het erop houden dat het uitzicht regelmatig heel erg mooi is, maar pfff dat omhoog en omlaag telkens is écht niet fijn voor de oren. En stiekem ook niet fijn voor de gemoedstoestand…

Zo rond 16.00 uur komen we aan bij de pont die ons naar Tadoussac zal brengen, we varen hierbij over de fjord genaamd Saguenay. Vanaf Tadoussac begint het gebied waarbij je in de St. Lawrence walvissen zou kunnen zien, wij zijn benieuwd. Het overtochtje met de pont is gratis en duurt niet al te lang. De wind is fris op de boot, dus na een aantal foto’s gaan we weer in de camper zitten.

Als we aan de overkant zijn hoeven we nog maar een klein half uurtje te rijden, we rijden hierbij over de Walvisweg. Laat je verrassen; deze weg loopt dwars door de bossen! Dus hoezo Walvisweg…?

Eenmaal aangekomen bij de camping krijgen we een mooie plek toegewezen, we hebben uitkijk over de St. Lawrence. Top camping qua uitzicht vanaf je plek, maar verder? Wij zouden niet snel naar deze camping teruggaan… Na het eten zijn we nog even bij het water gaan kijken, want het schijnt dat mensen vanaf hier regelmatig de walvissen voorbij hebben zien komen.

Nu is de rivier wel vrij breed en rekenen wij nergens op, maar toch hebben wij een aantal keren gezien dat walvissen boven kwamen voor lucht. En we denken een vin/staart te hebben gezien! Wellicht dat we morgen meer zien als we met de pont gaan of bij Nova Scotia…