Een bijzonder fenomeen…

Het heeft de hele nacht geregend, maar wanneer we vanmorgen wakker worden schijnt er een klein zonnetje. Dat is toch best wel fijn na zo’n dag van bijna alleen maar regen. Vanochtend doen we rustig aan en we rijden zo rond 9.30 uur richting Fundy National Park waar we een klein uurtje later aankomen.

Allereerst stoppen we bij een uitkijkpunt vanwaar je mooi uitzicht hebt over de baai. De baai is vooral bekend door het grote verschil tussen eb en vloed. Het kan wel zo’n 12 meter verschillen en op sommige punten moet je bijna meer dan een kilometer lopen wil je bij eb bij het water uitkomen. Als wij bij de baai aankomen is het ook eb, we kunnen goed zien dat de baai zo goed als droog is. Alleen verderop zien we water. Na een kop koffie rijden we verder naar het volgende punt; het dorpje Alma.

In dit dorpje is een strandafgang en kun je richting het water lopen. Als je naar het water loopt en je omdraait dan zie je dat je zo een aantal honderd meter hebt gelopen. De baai loopt niet gemakkelijk, eerst moet je een heel stuk over stenen lopen welke uiteraard allemaal niet bepaald mooi glad zijn. Dan weer een gedeelte zand, dan weer een heel gedeelte steen en dan weer zand. We lopen zo een heel stuk richting het water en wanneer we ons omdraaien zien we wat een afstand we afgelegd hebben, het is toch een flink stuk! Als we teruglopen houden we de tijd een beetje in de gaten, je bent toch zo 20 minuten onderweg.

Wat ons opvalt is dat er maar weinig schelpen te vinden zijn op het strand, wel een heel aantal (denken wij) Sint Jakobsschelpen. Er staan wel keurig bordjes die aangeven dat je geen schelpen van het strand af mag nemen en wij laten ze dus ook maar achter voordat we gedoe krijgen. Het dorpje heeft ook een haven, maar het zal wel even duren voordat de boten weer gaan varen. Ze liggen nu natuurlijk enorm op het droge…

Na ons bezoek aan Fundy National Park besluiten we om naar de Hopewell Rocks te rijden. Hopewell Rocks is een stenenformatie welke goed zichtbaar is wanneer het eb is. Als het vloed is zie je alleen maar de topjes van de stenen boven het water uitkomen, maar als het eb is zie je dat ze allemaal bijzondere vormen hebben. Een aantal stenen worden de Flowerpot Rocks genoemd door hun vorm. Door het getijdeverschil en de stromingen die hierbij een rol spelen krijgen de stenen hun bijzondere vorm, het water vormt eigenlijk de stenen.

Als we aankomen zien we dat we ook hier moeten betalen om naar binnen te komen, pas later snappen we dat het op zich begrijpelijk is. Parkbeheerders houden namelijk alles goed in de gaten of er geen mensen achter blijven wanneer het snel vloed wordt. We zien op een bord staan dat het nog eb is wat mooi meegenomen is, want dan kun je via een wandelroute en vervolgens 101 treden naar beneden richting het strand lopen. Je snapt dat deze trap bij hoog tij grotendeels onder water staat. Wanneer we op het strand lopen merken we pas hoe groot de enorme steenformaties zijn en kunnen we goed zien hoe ze uitgesleten zijn door het water. We lopen langs de verschillende stenen, maar houden de tijd ook goed in de gaten.

Het informatiebord vertelde ons namelijk dat je maximaal tot 3 uur na laagtij op het strand kan lopen, dan begint het water namelijk alweer te stijgen. Bij de Hopewell Rocks is het getijdeverschil en de snelheid waarmee het water stijgt het grootst. Het water begint namelijk langzaam te stijgen, maar naarmate hoogtij komt zal het steeds sneller gaan stijgen. Op het hoogtepunt stijgt het wel met 4 meter per uur!

Je zal waarschijnlijk snappen dat wij dan zeker niet meer op het strand willen zijn… Het punt van 3 uur na laag tij is om 14.30 uur en wij waren rond 13.30 uur op het strand. Rond een uur of twee beginnen we onze tocht in de richting van de trap omhoog, we zien dat er dan ook een van de parkbeheerders rond loopt. Ze houden namelijk een zogenoemde “tide sweep”, oftewel ze houden graag in de gaten dat iedereen op tijd weer boven is en niet straks wordt verrast door het snel opkomende water.

Wat ze goed hebben geregeld is dat er twee aparte trappen zijn, de ene is voor lopend verkeer naar beneden en de andere is voor omhoog. Vinden wij slim bedacht, want je loopt op de trap zo met z’n allen dezelfde kant op en je loopt elkaar niet in de weg. Wat ook slim bedacht is, is dat er bovenaan de trap een punt is waar je je schoenen even af kan spuiten. Want tja het is niet overal steen waar je overheen loopt of hard zand. Op sommige punten is het blubberig en modderig en dan is het wel handig als je je schoenen schoon kunt maken.

We lopen de route terug in de richting van het informatiecentrum, eenmaal daar aangekomen kiezen we ervoor om nog naar een laatste uitkijkpunt te gaan. Dit is het uitkijkpunt bij Diamond Rock. Vanaf dit punt kunnen we goed zien dat het water alweer begint te stijgen en dat de waterlijn elke 5 minuten al ergens anders ligt. Bijzonder om te zien!

Na het bezoek aan Hopewell Rocks lopen we terug naar de camper en zetten we het adres van de camping in de navigatie. Het is nog ongeveer een uurtje rijden naar de camping vlakbij Moncton. De route leidt ons langs de Petitcodiac River welke in verband met eb ook zo goed als droog staat. Deze rivier is qua water en bodem helemaal rood/bruinig door, wij denken, de klei.

Zo tegen half 5 komen we aan op de camping en regelen we snel een plaats. Lekker om eens weer wat vroeger op een camping te zijn, dan kunnen we nog lekker genieten van de avond en foto’s rustig bekijken. Want we hebben vandaag weer mooie en indrukwekkende dingen gezien!

​ps. Jullie moeten nog steeds even zonder foto's doen, wifi is ook hier érg traag. Maar hé gelukkig hebben jullie wel de verhalen! :-)