Kings Canyon Rim Walk

Wakker worden in een tent in Australië, ik moet zeggen: dat heeft wel wat! Jammer alleen van die aggregaat die je de hele nacht hoort loeien, maar oké… Kniesoor die daarop let!

Wederom zoals gewoonlijk vroeg op, ontbijt staat gepland voor 7.00 uur en daarvoor moet alle baggage de bus in. Als m’n wekker om 6 uur gaat ben ik al wakker, ik hoor de ezel en kamelen die verderop op het terrein staan. Dat hebben we namelijk ook gisteren geleerd, er leven hier flink wat kamelen in Australië. Zou je ook niet zeggen van tevoren… In ieder geval maak ik me klaar voor vandaag en ruim m’n tas weer in, ruim op tijd staat m’n bagage veilig in het ruim van de bus. Met de gehele groep staan we te wachten tot het 7.00 uur is en we kunnen ontbijten, we zijn niet de enigen want er staat ook een klein clubje andere gasten te wachten. 

Voor vandaag staat er een outback ontbijt op het menu, wat dat inhoudt geen idee want er staat een normaal continental breakfast voor ons klaar. We zijn blij dat we zo vroeg waren, want als ik van mijn toast zit te genieten staat er inmiddels een rij tot aan buiten het gebouw te wachten voor het ontbijt. 

Uiteindelijk rijden we rond 7.30 uur zoals gepland weg van het terrein, op naar Kings Canyon! Kings Canyon is weer een national park waar je verschillende wandelingen kunt doen, uiteraard weer variërend van makkelijk tot moeilijk. De moeilijkste, of zwaarste, is de Rim Walk van zo’n 6 kilometer waar je 3-4 uur over doet en dat is natuurlijk degene die we willen doen. Het eerste gedeelte is berucht en staat bekend als “Heartbreak Hill”, hier ga je namelijk vrij steil omhoog in zo’n 500 treden. Uiteraard wel in eigen tempo met wat tussenstops. Deze wandeling kan je alleen maar kloksgewijs doen en mag je nooit later starten dan 9.00 uur en je moet zorgen voor flink wat water, zonnebrand, pet en dergelijke. 

Aangezien we zo vroeg weg rijden vanaf de camping komen we rond 8.00 uur al aan bij het nationaal park, er wordt nog even een sanitaire stop gehouden en om 8.15 uur beginnen we met de gehele groep aan “Heartbreak Hill”. Als je hem van een afstandje bekijkt ziet het er zeer intens en enorm steil uit, maar als je dichterbij komt ziet het er opeens niet meer zo dramatisch uit. Het is alleen vrij recht omhoog in plaats van zigzaggend langs de berg, dat is het grootste verschil. 

Inmiddels weten al best wat medereizigers van mijn hoogtevrees dus er wordt goed op me gelet, “Kijk maar even niet naar rechts Marloes” of “Ik loop wel even links van je, je doet het super goed!” In een kleine 25 minuten sta ik uiteindelijk op de top van de berg en heb ik tot dan toe nog weinig gezien van het uitzicht, daar geniet ik op de top dus even extra van. 

Vanaf dit punt loopt de route deels langs de rand van de, maar grotendeels over vlakkere gedeeltes ervan. Overal staan keurig netjes borden hoe te lopen en je mag vooral nergens binnen 2 meter van de rand komen, dit in verband met een ongeluk wat zo’n 10 jaar geleden is gebeurd. 

De route bovenop de berg is prachtig, de stenen zijn mooi oranjerood en zijn van bijna gelijke samenstelling als Uluru of Mount Ohlssens Bagge. Het zijn allemaal platen die bestaan uit samengedrukte stenen, prachtig! We zien zelfs gedeeltes waar de golven van de zee die hier ooit was nog instaan, ongelooflijk dat hier gewoon ooit water stond. 

De wandeling brengt ons langs verschillende kloven waarbij het ene uitzicht soms nog mooier is dan het andere. Uiteindelijk moeten we een kloof oversteken, als in: trappen naar beneden, via een loopbrug en weer trappen omhoog. Oh en had ik al gezegd dat de traptredes van hout waren en open aan de achterkant? Vrij interessant wel met hoogtevrees. Dus wat deed ik? Tredes tellen voor afleiding! En Eva ging achter me of voor me kinderliedjes zingen, top team! Eenmaal aan de overkant ben ik eventjes gaan zitten terwijl een groepje naar de “Garden of Eden” wandelde, dit was een heen-en-weertje en aangezien ik de trappen nog op moest vond ik het wel eventjes best. 

Eenmaal boven vervolgde de wandeling weer zoals daarvoor, een beetje stijgen en een beetje dalen maar alles vrij vlak. Wat een prachtige wandeling! Uiteraard op flink wat plekken foto’s genomen en regelmatig even stilgestaan om alles in ons op te nemen, want uitgekeken raakten we totaal niet. 

Toen we uiteindelijk de daling richting de bus inzetten ging dit een stuk geleidelijker via allemaal netjes aangelegde tredes die ook goed in cement zijn gezet. Dit in tegenstelling tot de Mount Ohlssens Bagge waar we over losse stenen en brokstukken liepen. Ook bij de daling werd me soms weer verteld wanneer ik een bepaalde kant op moest kijken of juist niet moest kijken, maar op zich was de daling hoogtevrees technisch wel prima te doen. Het naarste waren de trappen en loopbrug. 

Na zo’n 3 uur stevig wandelen stonden we weer bij her beginpunt, klaar om te vertrekken naar Alice Springs wat nog zo’n 5 uur rijden is exclusief stoppen. Daar onze buschauffeur Gary vastzit aan z’n tijden rijden we vlot weg en gaan we pas tegen half 3 lunchen, moet kunnen voor een keertje. In de bus lees ik m’n derde boek van deze reis uit en staar nog wat naar buiten. Vandaag is het de laatste dag dat we door de outback rijden, nog eventjes van genieten. 

Als we bij de lunchstop aankomen zien we daar reclames van de Solar Challenge die nu in Australië gereden wordt. En warenpel, na de lunch komen we een aantal teams tegen. Leuk om gezien te hebben!

We doen na de lunch nog een korte stop bij het welkomstbord van Alice Springs waar we meteen ons afscheid voor Gary doen in muzikale vorm, helaas gaat hij weer terug naar Adelaide na ons 2225 km te hebben gereden. 

We komen tegen half 6 uiteindelijk aan bij het resort, we zitten verdeeld over allemaal kleinere huisjes die allemaal ook een klein keukentje en eettafel hebben. Leuk! Met een groepje maken we plannen voor het eten en verzamelen we om 18.30 uur waarna we naar een restaurant in de buurt lopen. Eenmaal aangekomen zien we dat er op verschillende kanalen sport wordt uitgezonden waaronder de cricket wedstrijd van Australië - Nederland, we hebben ons snel verdiept in wat regels maar houden in toch maar in qua juichen. Voor je het weet wordt je nog het restaurant uit gebonjourd. 

Vanavond ga ik voor een lekkere schnitzel die meer dan prima smaakt, zo rond 20.00 ben ik weer terug in de kamer en doen we nog even een wasje wegwerken zodat alles morgen schoon weer mee het vliegtuig in kan. 

Morgen kunnen we lekker rustig aan doen, we moeten wel om 10.00 uur uit checken maar we gaan pas om 18.00 uur naar het vliegveld om naar Darwin te gaan. Even lekker een dagje pas op de plaats en bijkomen, heerlijk!

ps. Foto’s komen later door te langzame wifi!