De laatste dag...

26 juni 2018 - Halifax, Canada

Het lijkt wel alsof Canada treurt om het feit dat we bijna naar huis gaan, het was vannacht enorm koud en regenachtig. Geen fijne laatste nacht in een camper, maar we staan fris en fruitig op. We checken de laatste dingen in de camper, lozen het vuile water e.d. en rijden om kwart voor 10 richting het inleverpunt van Cruise Canada.

Rond kwart over 10 rijden we voorbij het adres waarvan de navigatie zegt dat het is, maar het enige wat wij zien is een KOA camping... Wel zien we nog 2 campers van Cruise Canada staan, dus verderop keren we en rijden maar terug naar de camping. Heel voorzichtig vragen we bij de campingreceptie of we hier goed zitten, ja hoor! Helemaal goed! Als we dit geweten hadden, dan hadden we gisteren naar deze camping al gereden. Had ons helemaal qua tijd gescheeld, maar hé het is niet anders.

Deze meneer is van een heel ander kaliber dan degene die ons de camper meegaf, heel vriendelijk en meegaand. De man in Toronto had een beetje een houding alsof het hem niet zoveel boeide, deze man wil graag weten hoe alles is gegaan. Of we nog problemen ergens mee hebben gehad onderweg, zelf merken ze dit namelijk niet altijd dus ze horen graag feedback. De man loopt snel een ronde om de camping heen en checkt alle punten, binnen no-time hebben we alles geregeld en kunnen we gaan. Het toeval wil zijn dat op hetzelfde moment een taxi een Duits stel naar de camping had gebracht die een camper komen ophalen, de taxichauffeur brengt ons graag naar het hotel. Dus een taxi hebben we ook al zo geregeld, niks nog snel bellen. Rond 11 uur komen we aan in het hotel, inchecken kunnen we nog niet. We mogen wel onze tassen achterlaten om dan later terug te komen.

We komen bij het hotel een dame tegen die ons vraagt of we toeristen zijn en of we vrijkaartjes zouden willen voor de Royal Nova Scotia International Tattoo. Bij Tattoo denken wij aan van die plakplaatjes op een mensenlichaam, maar dan degene die er nooit meer afgaan. Alleen is dit nét een ander soort Tattoo, in het Nederlands namelijk de taptoe. Elk jaar begin juli komt dit festival terug naar Halifax en het duurt een week. Vandaag is de eerste dag en op de eerste dag is het altijd overdag voor scholen en zijn de kaartjes goedkoper. Alleen had de dame dus kaarten teveel en wij mogen er 3 hebben. We zijn nieuwsgierig en gaan toch even kijken. Naar dit evenement komen groepen vanuit verschillende landen en vooral vanuit de militaire kant. Dus korpsen vanuit legers/politie/brandweer e.d. Ze herdenken tijdens deze “show” ook verschillende gebeurtenissen vanuit de geschiedenis, best leuk om eens gezien te hebben.

Na een klein uurtje vertrekken wij in de pauze en lopen we richting de haven. Teresa, waar we vandaag mee hebben afgesproken, belt ons wanneer ze klaar is van werken. We lunchen even bij Tim’s (Tim Hortons) en wachten rustig af. Als Teresa er is gaan we eerst langs haar huis, want vanwege de taptoe is het druk in het centrum. Ze woont in een, voor ons, typisch Canadees huis. Een houten huis, ruim opgezet met verschillende voordeuren die vooral hoog boven de stoep zitten. Want tja met die sneeuw kan het nog wel eens gebeuren dat je je voordeur niet uit kunt.

Teresa neemt ons daarna mee naar Prospect, een klein vissersdorpje wat zijzelf leuker vindt dan Peggy’s Cove. Het is nu niet meer per se een vissersdorpje, maar er wonen nu meer kunstenaars en rijke mensen. Ze vertelt namelijk dat in veel kustplaatsjes de vroegere cottages vooral buitenhuizen waren voor mensen in de stad waar ze in het weekend of in vakanties kwamen. Deze worden nu vaak gewoon bewoond en langs de kust van Nova Scotia schijnen nu heel veel Duitsers te wonen met veel geld. Dat kan je ook wel zien als je door deze dorpen rijdt.

We rijden nog een stukje verder en parkeren verderop de auto, we gaan een stukje hiken. Teresa vertelt ons dat wij veel geluk hebben, er zijn maar weinig mensen die dit pad kennen. Laten we het erop houden dat wij het wel een pad noemen, maar het is meer een olifantenpaadje. Het pad ontstaat door de mensen die er lopen en soms moet je goed uitkijken, want voor je het weet zijn je schoenen inclusief sokken nat… En ja, ik spreek uit ervaring.

We krijgen tijdens de hike een geschiedenislesje, de stenen waar we overheen lopen zijn zo’n 350 miljoen jaar oud en achtergelaten door de gletsjers die er ooit waren. De gletsjers waren toen wel zo’n 2 kilometer hoog, nu zie je alleen de bult stenen nog die ze hebben achtergebleven. Ook leren we dat de kust steeds meer terug gaat doordat het water zo woest is en de stormen die ze soms hebben. Het paadje waar we overheen lopen is dan ook al meerdere keren verschoven in de jaren.

Op sommige stukken van de hike voelt het alsof we de enigen zijn op de wereld. Het natuurgebied hier is beschermd, dus er mogen geen huizen gebouwd worden. Er zijn geen echte wandelpaden, dus  je moet een plaatselijke kenner meehebben die de route kent. Verder zie je hier helemaal niemand en hoor je ook geen verkeer of iets dergelijks. Je hoort alleen het ruizen van de zee en de golven die tegen de rotsen botsen.

Rond een uur of 6 zijn we terug bij de auto en rijden we terug naar de stad. In de buurt waar Teresa woont gaan we eten bij Jenny’s Place. Een lokaal klein restaurant met meer dan prima eten. Na het eten rijden we nog langs een aantal bekende plekken in de stad. Zo zien we een begraafplaats waar veel slachtoffers van de Titanic liggen, we horen dat ze op een van de stenen de naam Jack Dawson zagen en dat hierop het verdere verhaal van de film is gebaseerd.

We gaan ook de heuvel van de citadel op waar we een uitzicht krijgen over een deel van het centrum. De citadel is net zo vormgegeven als degene in Québec, in een stervorm, dus onmogelijk om aan te vallen als je dat zou willen. Zo rijden we nog langs een aantal plekken, waarna we om half 9 bij het hotel zijn. We checken in bij het hotel en kijken of we al in kunnen checken voor onze vluchten morgen. Dit schijnt niet te kunnen, moeten we op de luchtgaven regelen. Dit kan vanaf 3 uur van tevoren, gelukkig hadden we met de taxichauffeur van vanmorgen al een afspraak gemaakt voor morgen. We worden om 11.30 uur opgehaald, dan zijn we ruim op tijd!

Hieronder nog even alle vluchtinformatie:
We vliegen 27 juni om 15.00 uur vanaf Halifax naar Toronto, hier landen we om 16.20 uur (Toronto tijd!). Vluchtnummer: KL9695
Vanuit Toronto vliegen we om 17.15 uur naar Amsterdam, waar we 28 juni om 6.30 uur zullen landen. Vluchtnummer: KL0692
 

Foto’s

1 Reactie

  1. Menno:
    27 juni 2018
    Nou, toch mooi laatste dagje hoor! Leuk dat Teresa jullie wat local toerist info geeft. En vooral leuk dat papa haar nu eindelijk eens ontmoet heeft daar! Waar een zakelijk contact al niet tot kon leiden, voor je het weet (nouja, jaaaaaaren later) ben je opeens in Canada! Prachtige reis geweest, ook voor ons toch wel omgevlogen. Goede reis, doe rustig aan, de piloot weet wel wat ie doet. Voor jullie het weten pik ik jullie alweer op vanaf Schiphol. Geen grote campers hier, walvissen (hoewel, momenteel drijft in de Noordzee weer een verdwaalde potvis), watervallen of prachtige baaien. Wel in de aanbieding: een volkstuin (redelijk onderhouden) met oogstbaar fruit, diverse kleindochters die jullie hebben gemist, mooi Hollands weer en een thuisfront dat benieuwd is naar de verhalen achter de verhalen. Tot snel!